قال أبوجعفر: حدثنی محمد بن موسى بن المتوکل قال: حدثنا علی بن إبراهیم بن هاشم، عن أبیه، عن أحمد بن محمد بن أبی نصر البزنطی، عن عبدالکریم بن عمرو، عن أبی الربیع الشامی قال: قال أبوعبدالله علیه السلام: من أعجب بنفسه هلک، ومن أعجب برأیه هلک، وإن عیسى ابن مریم علیه السلام قال: داویت المرضى فشفیتهم بإذن الله وأبرأت الاکمه والابرص بإذن الله وعالجت الموتى فأحییتهم بإذن الله وعالجت الاحمق فلم أقدر على إصلاحه، فقیل یا روح الله وما الاحمق؟ قال: المعجب برأیه ونفسه، الذی یرى الفضل کله له لا علیه ویوجب الحق کله لنفسه ولا یوجب علیها حقا فذاک الذی لا حیلة فی مداواته.

مطابق آنچه مرحوم مفید در کتاب‏ اختصاص‏ آورده در حدیثى از امام صادق علیه السلام  مى‏خوانیم:

حضرت عیسى بن مریم گفت: من بیماران (غیر قابل علاج) را مداوا کردم و آنها را به اذن خدا بهبودى بخشیدم. نابیناى مادرزاد و مبتلا به بیمارى برص را به اذن خدا شفا دادم حتى مردگان را به اذن خدا زنده کردم؛ ولى به سراغ معالجه احمق‏ رفتم و نتوانستم او را اصلاح کنم.

در ذیل حدیث بالا تفسیرى براى احمقِ غیر قابل علاج آمده؛ هنگامى که از آن حضرت سؤال کردند احمق کیست گفت: احمق کسى است که تنها به رأى خود و شخص خود عقیده دارد و تمام فضیلت را براى خود روا مى‏دارى و چیزى بر ضد خود قائل نیست، حق را به طور کامل براى خود مى‏شمرد و هیچ حقى براى دیگرى بر خود روا نمى‏داند. این همان احمقى است که راهى براى درمان او نیست.

یکى از مشکلات مهم کار احمق  مشکل بودن درمان اوست، زیرا او مانند بیمارى است که نه دارو مى‏خورد و نه پرهیز مى‏کند. حتی آیات قرآن هم در او اثر معکوس دارد ولا یزید الظالمین الا خسارا.